De verhalen die we leven

In De verhalen die we leven beschrijft de auteur een methode voor autobiografische reflectie die als preventie en behandeling breed toepasbaar is in de gezondheidszorg.

Wie zouden we zijn zonder onze herinneringen?

Zonder onze persoonlijke herinneringen zouden we ons ontheemd voelen. We zouden verloren en doelloos rondlopen. We zouden onszelf opnieuw moeten uitvinden. De levenservaring die we zo hard nodig hebben om onze weg te vinden in werk, relaties en zingeving zou niet meer tot onze beschikking staan. We zouden opnieuw door schade en schande wijs moeten worden. Herinneringen zijn het product van ons autobiografisch geheugen. We zijn in staat een route te schetsen van plaatsen en gebeurtenissen waarlangs we gekomen zijn, gemarkeerd met mijlpalen, hoogtepunten en dieptepunten. Dit zijn de bouwstenen van onze identiteit en van ons eigen verhaal.

Ons kleine verhaal

De westerse samenleving kenmerkt zich door de afname van de invloed van grote verhalen (mythen, religies, filosofieën) op het persoonlijke leven. Er is een grote keuzevrijheid en alle ruimte om te experimenteren met spiritualiteit, gedrag en zelfontplooiing. Ons kleine verhaal, het verhaal dus dat we over ons eigen leven creëren, is daarmee des te belangrijker geworden. Het is een belangrijke bron van identiteit en zingeving. Soms is de rode draad in dit verhaal zoek. Het levensverhaal fragmenteert en stress, angst, depressiviteit en zinloosheid kunnen het gevolg zijn. Op deze momenten kan life-review (autobiografische reflectie) uitkomst bieden.

Een methode voor autobiografische reflectie

In De verhalen die we leven wordt een methode voor autobiografische reflectie beschreven dat als preventie en behandeling breed toepasbaar is in de geestelijke gezondheidszorg. De methode is mede gebaseerd op de narratieve psychologie, die het verhaal tot centrale metafoor in de sociale wetenschappen maakt.